mUltimate Chopin

op. 2, Wariacje, całość

Tekst Porównanie Uwagi Źródła Opis

Zagadnienia : Niedokładności Wf

t. 5-6

Utwór: op. 2, Wariacje, całość

 w A, interpretacja kontekstowa

! miniat: wycinek, tylko górna 5-linia, 4. miara t. 5 i 2 uderzenia t. 6.                          EZTU

 w Wn (→Wf)

EZnieTU

 w Wa

EZnieU

 w WfSB

EZnieU1
..

Krótkie  w A wpisane jest w t. 6, ponieważ jednak dochodzi tylko do 1. ćwierćnuty tego taktu, jest jasne, że dotyczy postępu f1-ges1 na przejściu taktów, co podajemy w tekście głównym. Wersje wydań bazują na interpretacji tego znaku przez Wn1, w której prawy koniec doprowadzony jest do 2. miary taktu, co nie wynika z notacji A. Mimo niewielkich różnic zakresu między znakami w wydaniach traktujemy je jako różne, gdyż każdy może sugerować nieco inny początek lub koniec crescenda, a znak w WfSB w ogóle wygląda raczej jak odwrócony akcent.

kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Różnice w źródłach; Adiustacje redakcyjne

zagadnienia: Niedokładności Wn , Niedokładności Wf , Zakresy widełek dynamicznych , Niedokładności Wa , Niedokładności A

t. 11

Utwór: op. 2, Wariacje, całość

Łuk od trzydziestodwójki w A (→Wn→Wf1→Wf2)

! miniat: wycinek nieduży, tylko górna 5-linia.             EZTU

Łuk od szesnastki w Wa i WfSB

EZnieU
..

W tekście głównym zachowujemy pisownię A (→Wn→Wf1→Wf2), w której łuk rozpoczyna się od przetrzymanej trzydziestodwójki d4. Chopin przez całe życie niejednokrotnie stosował tego typu zapis łuków. Równoważna pisownia Wa i WfSB odzwierciedla przypuszczalnie indywidualne preferencje sztycharzy tych wydań.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Niedokładności Wf , Niedokładności Wa

t. 18-29

Utwór: op. 2, Wariacje, całość

Ćwierćnuty po półnutach w ApI i A (→Wn)

! miniat: wycinek A , obie pięciolinie.                 TGTU = ćwierćnuty z kropką na 2. i 6. ósemce taktów na całej stronie

Różne rytmy w Wf1

EZnieU (zrobione tylko 18-19), oprócz 19, 23 i 2. połowy 28, gdzie TGTU

Ćwierćnuty na ogół po półnutach w WfSB

! miniat: wycinek, t. 18 i pół 19, obie pięciolinie.                 TGTU = ćwierćnuty z kropką na 2. i 6. ósemce taktów oprócz d-f w t. 26, gdzie zbitka jak EZnieU

Ćwierćnuty razem z półnutami w Wa

EZnieU cała strona (zrobione 18-19)
..

Tak jak to opisano w uwadze do t. 16-17, zapis legata harmonicznego w partii l.r. spowodował niezrozumienie rytmu przez sztycharza Wn1-2, tak iż dopiero po korektach w druku notacja stała się mniej więcej zgodna z A. Mimo iż na ogół ćwierćnuty z kropką są odseparowane od półnut, tam gdzie w pr.r. nie ma drobniejszych wartości rytmicznych, odstępy są bardzo małe, a w 2. połowie t. 18 nuty niemal się stykają. Spowodowało to wyraźnie błędne zapisy Wf i Wa:

  • w Wf1 niewątpliwie poprawny zapis występuje tylko w t. 19 i 23 oraz w 2. połowie t. 28;
  • w WfSB tylko 1. połowa t. 26 stanowi wyjątek w na ogół poprawnym zapisie;
  • w Wa błędne zbitki półnut z punktowanymi ćwierćnutami wprowadzono we wszystkich taktach.

kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Różnice w źródłach

zagadnienia: Adiustacje Wa , Niedokładności Wn , Niedokładności Wf

t. 27

Utwór: op. 2, Wariacje, całość

 w A, prawdopodobna interpretacja

! miniat: wycinek, tylko górna 5-linia + es1 l.r., 2. połowa taktu.                    TGTU

Akcent długi dla es1 l.r. w Wn1 (→Wn2,WfSB)

EZnieU

Krótki akcent nad a w Wf1

EZnieU1 akcent nad a

Pionowy akcent nad es1 w Wa

EZnieU2

Akcent długi nad F w Wn3

EZnieU1 tylko nad F
..

Interpretacja widocznego w A znaku  przysporzyła kłopotów najpierw sztycharzowi Wn, a później także pozostałych wydań. Zdaniem redakcji są to widełki diminuendo po , podobnie jak w t. 20, 24 czy 28, a znak odnosi się raczej do pr.r. W Wn1 (→Wn2→WfSB) znak umieszczono przy laseczce ćwierćnuty es1 l.r., tak iż można w nim widzieć akcent długi dla tej nuty, co od strony graficznej można uznać za możliwą interpretację zapisu A. Znak Wn1 zinterpretowano jako akcent nad es1 także w Wa, nadając mu postać akcentu pionowego (tak jak poprzednim akcentom w t. 25-27). Natomiast w Wf znak Wn1 przesunięto jeszcze niżej, co dało akcent nad ósemką a. Najdalej idącej adiustacji dokonano w Wn3, w którym akcent przeniesiono nad basową półnutę F, uznając go za kontynuację ciągu akcentów nut basowych.

kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Różnice w źródłach

zagadnienia: Akcenty długie , Niedokładności Wn , Niedokładności Wf , Zakresy widełek dynamicznych

t. 28-29

Utwór: op. 2, Wariacje, całość

 w A

! miniat: wycinek od c4 do g3, tylko górna 5-linia.                EZTU = sf + 

 w Wn (→WfSB)

EZTU sf + EZnieU widły

Akcent długi w Wf1

EZnieU2 = sf + akcent długi 

Akcent w Wa

EZTU sf + EZnieU1 akcent
..

W wyniku pozornie nieznacznych przesunięć widełek  najpierw w Wn, a następnie w Wf1 i Wa, w tych ostatnich wydaniach znak przybrał formę akcentu, osobnego lub skojarzonego ze , na c4. Odbiega to dość znacznie od zapisu A, w którym znak dotyczy raczej motywu b3-g3.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Niedokładności Wn , Niedokładności Wf , Zakresy widełek dynamicznych , Niedokładności Wa